Różnokolorowy świat psa z heterochromią

Heterochromia? Para a jakby dwoje zupełnie innych oczu, tak w najprostszy sposób określić można zjawisko heterochromii. Różnokolorowość źrenic występujące u większości gatunków zwierząt.

Różne kolory tęczówek, wada czy zaleta?

Psy o różnokolorowych oczach od zawsze wzbudzały zainteresowanie. Według indyjskich legend istoty z takim zjawiskiem strzegły jednocześnie dwóch światów, jednym okiem nieba, drugim ziemi. Eskimosi uważają, że psy z heterochromią mają w sobie większe pokłady siły i szybciej ciągną sanie.

W tłumaczeniu dosłownym z greckiego heterochromia to po prostu „inna barwa”. Dotyczyć może zarówno włosów, skóry jak i wspomnianej tęczówki oka. Heterochromia u psów jest zjawiskiem dość rzadkim. Naukowcy szacują, że występuje u około 1% psiej populacji. W niewielkim stopniu heterochromia obserwowana jest częściej w świecie zwierząt niż ludzi. Bez względu na przyczyny jej występowania klasyfikowana jest jako wada. W większości przypadków nie ma ona wpływu na funkcjonowanie, nie pogarsza widzenia i nie jest elementem wad współistniejących, jednak w każdym przypadku powinna być skonsultowana ze specjalistą.

Czym jest heterochromia?

Rozpoznanie występowania heterochromii jest bardzo proste, nie sposób nie zauważyć, że pies ma różne kolory oczu. Heterochromia jest wynikiem osobniczych zaburzeń ilościowych melatoniny. W przypadku oczu powodem „inności” jest wzrost liczby melanocytów w tęczówce. Zjawisko występowania tej wady może mieć podłoże genetyczne lub nabyte czyli będące wynikiem chorób oczu takich jak skręt powieki. Wyróżnia się trzy rodzaje anomaliów barwy tęczówki :

• heterochromia pełna – gdy cała tęczówka jednego oka ma inny kolor niż tęczówka drugiego oka,
• heterochromia centralna – charakteryzująca się tym, że centrum tęczówki ma inny kolor od obrzeży tęczówki,
• heterochromia częściowa – w przypadku której poszczególne segmenty tej samej tęczówki mają różne kolory.

Jakie rasy mają „skłonność” do heterochromii?

Zjawisko zaburzeń koloru tęczówki obserwowane jest wśród wszystkich ras. Niektóre rasy mają jednak do niej większe „skłonności” niż inne. Zdecydowanie najczęściej zjawisko to występuje u psów rasy hasky, dodając im zresztą często niepowtarzalnego uroku. Nie jest również dużym zaskoczeniem występowanie heterochronii u owczarków szetlandzkich, malamutów, dalmatyńczyków, border colli,  jamników, shih tzu czy chihuahua.

Nad tym, co powoduje częstotliwość i występowanie heterochronii prowadzone są badania. Istnieje wiele spekulacji na ten temat jednak ostatecznie sprawa nie doczekała się na chwilę obecną naukowych potwierdzeń.

Daria Wyrostkiewicz – Rzecznik Prasowy Polskiego Porozumienia Kynologicznego

fot. Pixabay.com