Polskie rasy psów! Pięć ras typowo polskich

 Polskie rasy psów! Pięć ras typowo polskich

Polskie rasy psów czasami zawierają wzmiankę o pomeranianie. Owszem, stolica tej rasy to kraina Pomerania, a więc Pomorze, dzisiaj częściowo będące Polską, ale wówczas było to Prusy, dlatego szpice miniaturowe na naszej liście pominiemy. Oto polskie rasy:

Chart polski

O chartach w naszym kraju pisał już Gall Anonim, a mowa o czasach XII czy XIII wieku, w więc polski słowiańskiej, jeszcze wczesnośredniowiecznej; czasach grodzisk i burzliwych podziałów w młodym państwie. Pierwsze charty polskie były wykorzystywane do polowań na dropie (rodzaj ptaków). Później chart polski był ulubionym psem szlachty polskiej. Wywodzi się prawdopodobnie od chartów azjatyckich, takich jak np. chart perski (saluki) czy chart środkowoazjatycki (tazy).

Gończy polski

Gończy polski jest rodzimą rasą polską, występującą głównie na terenie Polski południowej (Beskidy Zachodnie, Pieniny, Podhale) i na Mazowszu. Na początku drugiej połowy XX wieku usystematyzowaną hodowlą psów gończych zajmowali się przede wszystkim płk Piotr Kartawik i płk Józef Pawłusiewicz. Wzorzec tego drugiego zapoczątkował rasę gończego polskiego. Drugi pozostał nadal… ogarem polskim, czyli protoplastą gończego polskiego.

Ogar polski

Pierwsze wzmianki o ogarach w literaturze polskiej znajdują się w poemacie Tomasza Bielawskiego „Myśliwiec” napisanym w 1595. Również Mikołaj Rej w „Żywocie człowieka poczciwego” (1568) wspomina te psy. W 1608 roku ukazał się pierwszy traktat naukowy poświęcony ogarom „O psach gończych i myślistwie z nimi” hrabiego Jana Ostroroga, wydany w pełnej formie w 1618 roku podtytułem „Myślistwo z ogary”. Przez wieki ogar był cenionym towarzyszem myśliwych. Na podstawie zachowanych materiałów można wysnuć przypuszczenia, że psy w tym typie znane były już od XIV wieku i aż do XVIII ogary były bardzo popularne na terenach Polski.

Polski owczarek nizinny

Do jednej z najciekawszych polskich ras psów należy polski owczarek nizinny. W klasyfikacji międzynarodowej World Kennel Union (WKU) znajduje się on w grupie 1 pod numerem 48. Jego przodek musiał pochodzić z Tybetu, jednak pierwszą pisemną wzmianką mówiącą o istnieniu psów owczarskich, pochodzących z nizinnych rejonów środkowej Europy, była wzmianka dokumentacyjna z XVI wieku. Na podstawie średniowiecznych dokumentów powstała praca pod tytułem The Bearded Collie autorstwa G. O. Willisena, wydana w roku 1971. W pracy tej znajdują się jednoznaczne informacje o tym, że w 1514 roku na statku handlowym kupca gdańskiego, Kazimierza Grabskiego, znajdowało się sześć owczarków nizinnych.

Owczarek podhalański

Wzmianki na temat białych psów pasterskich występujących w rejonie Podhala pojawiają się w XVII wiecznej pozycji „Oeconomia ruralis et domestica” autorstwa Kohlera. Tam też jest informacja, że kiedyś psy te nie pełniły funkcji stricte pasterskich, ale były trzymane do obrony stada przed wilkami i złodziejami, stąd była preferowana ich biała szata, która miała je wyróżniać. Pierwszy opis poświęcony owczarkowi podhalańskiemu został dokonany w 1938 roku przez W. Wielanda, który nazwał podhalana mianem „owczarka górskiego”, a nazwę zaczerpnął od słowiańskich górali zamieszkujących obszar Beskidów. Wieland był pierwszym obcokrajowcem opisującym tę rasę w rozprawie „Die bodenständigen Hütehundeschläge in Polen” („Rodzime odmiany psów pilnujących w Polsce”). W tej pozycji autor pisze: „W Karpatach i Tatrach żyją białe psy pasterskie, które bez wątpienia spokrewnione są z węgierskim kuwaszem. Od czasu do czasu wymieniany jest materiał hodowlany pomiędzy psami żyjącymi po polskiej i słowackiej stronie granicy.”

 

napsitemat.com.pl/Wikipedia/RW

fot. główne za Pixabay.com (szczeniak polskiego owczarka nizinnego)

 

 

 

 

Robert Wyrostkiewicz

Zobacz także