Czy dalmatyńczyki nadal są modne? Świat Disneya i rzeczywistość

 Czy dalmatyńczyki nadal są modne? Świat Disneya i rzeczywistość

W drugiej połowie XX wieku, po emisji filmu Disneya, świat oszalał na punkcie białych psiaków w czarne łapki. Pochodzenie rasy nie jest jasne.

Wizerunki psów podobnych do dalmatyńczyków pojawiły się w grobowcach egipskich faraonów sprzed 4000 lat jednak nie ma pewności czy przedstawiają one przodków obecnej rasy. W średniowieczu psy te podbiły serca angielskiej arystokracji, która podkreślała swój status społeczny pokazując się w towarzystwie dalmatyńczyków biegnących przy powozach. W XIX wieku psy te zasłynęły jako „żywe syreny”, biegnąc przy wozach i szczekaniem zawiadamiając o niebezpieczeństwie. Od tej pory dalmatyńczyki są maskotką straży pożarnej w Stanach Zjednoczonych. Aby podtrzymać tradycję „powożenia psów”, browar Budweiser nadal używa dalmatyńczyków do towarzyszenia swoim powozom Clydesdale.

– Bum na dalmatyńczyki rozpoczął się po publikacji filmu „101 Dalmatyńczyków”, w którym rasa ta przedstawiona została jako niesamowicie rodzinne i pokorne psy dążące do utrzymania więzi ponad wszelką cenę. Obecnie rasa ta cieszy się mniejszym zainteresowaniem

– mówi Piotr Kłosiński, prezes Polskiego Porozumienia Kynologicznego i wiceprezes World Kennel Union.

– Jak przedstawiono w filmie to psy z wrodzoną radością do życia i to się zgadza, jednak by były szczęśliwe muszą mieć zapewnioną dużą ilość ruchu i tu okazuje się, że życie  w mieście, w małych mieszkaniach, nie bardzo im służy. Owszem, dalmatyńczyki mogą się przystosować do takich ograniczonych przestrzeni pod warunkiem jednak, że będą miały gdzie i jak spożyć swe nieskończone pokłady energii. One muszą pracować, być w ruchu choćby podczas zabawy

– wyjaśnia Kłosiński.

Dalmatyńczyk to przyjazny i czuły pies, który jest pełen energii i zapału do działania. Jest inteligentnym, przystosowującym się czworonogiem, który potrzebuje dużo miłości, przy tym jest bardzo wrażliwy na stres. Jeśli dostanie wystarczająco dużą dawkę ćwiczeń i uczuć, otrzyma wtedy wszystko, czego potrzebuje, aby móc zostać ukochanym psem rodzinnym. Rasa ta jest bardzo chętna do nauki, nie znosi jednak żadnego przymusu.

– Przymuszany do czegoś dalmatyńczyk może być nieco uparty i chcieć postawić na swoim. Niektórzy przedstawiciele rasy wykazują również instynkt łowiecki, nad którym można jednak łatwo zapanować przy odpowiednim treningu. Dalmatyńczyk zachowuje się neutralnie wobec obcych i chroni swoją rodzinę, ale nie bywa raczej agresywny. Jeśli jest do tego przyzwyczajony od najmłodszych lat, dalmatyńczyk bardzo dobrze dogada się z innymi zwierzętami

mówi kynolog z PPK.

Szczeniaki dalmatyńczyka rodzą się całkowicie białe, zupełnie bez ciemnych plam. Typowe wżery pojawiają się po 10 do 14 dniach i dopiero po około roku zabarwienie ich osiąga stały wygląd. Starsze szczenięta mają tendencję do nieposłuszeństwa. Wskazane jest, aby od początku uczyć je podstawowych poleceń. Ponieważ dalmatyńczyk jest psem niezwykle uważnym i inteligentnym, zauważy wszelkie niekonsekwencje w wychowaniu. Poddany agresywnym lub zbyt twardym treningom pies będzie się blokował i zmieniał w uparciucha. Przez pochwałę i pozytywne wzmocnienie można osiągnąć znacznie więcej. Najlepsze jest przyjazne, ale konsekwentne wychowanie.

– Niektóre szczenięta cierpią na dziedziczną głuchotę z powodu wady genetycznej powodującej również białe umaszczenie podstawowe. Renomowani hodowcy wykonują odpowiednie test w celu sprawdzenia zdolności słuchowych psów. Oczywiście nic to nie zmienia, dalmatyńczyki, które mają tylko jednostronny słuch lub są niedosłyszącymi, są wspaniałymi psami rodzinnymi

– podsumowuje Piotr Kłosiński.

fot. Pixabay.com

 

 

 

 

Daria Wyrostkiewicz

Zobacz także